porozkas

KASZTAN	CHESTNUT
Tadeusz Róewicz - (Polish)	trans. Adam Czerniawski
Najsmutniej jest wyjecha z domu jesiennym rankiem gdy nic nie wróy rychego powrotu Kasztan przed domem zasadzony przez ojca ronie w naszych oczach matka jest maa i mona j nosi na rkach na póce stoj soiki w których konfitury jak boginie ze sodkimi ustami zachoway smak wiecznej modoci wojsko w rogu szuflady ju do koca wiata bdzie oowiane a Bóg wszechmocny który miesza gorycz do sodyczy wisi na cianie bezradny i le namalowany Dziecistwo jest jak zatarte oblicze na zotej monecie która dwiczy czysto.	Saddest of all is leaving home on an autumn morning when there is no hope of an early return The chestnut father planted in front of the house grows in our eyes mother is tiny you could carry her in your arms On the shelf jars full of preserves like sweet-lipped goddesses have retained the flavour of eternal youth soldiers at the back of the drawer will stay leaden till the end of the world while God almighty who mixed in bitterness with the sweetness hangs on the wall helpless and badly painted childhood is like the worn face on a golden coin that rings true.