poenqlen

LENTE	SPRING
Anna Enquist	trans. David Colmer
Het klein hoefblad hield ik vroeger scherp in de garen. Wanneer, waar, of het al. Ook de kale witte klaver en later de rode met de roestplekken. Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water. Nu kweekt mijn zoon zijn geurend riet op het balkon. Mijn dochter spaart haar rozen. Al wat ik liefheb heeft gebloeid, het is zover geweest voor ik het wist. Ik heb mij nergens mee bemoeid.	I used to keep a sharp look out for coltsfoot. When, where, whether it had. The spare white clover too, and later, the red with flecks of rust. We knew no mercy with our baskets and our spade. Slabs of meadow arrayed before the kitchen window, dying slowly, gasping for water. Now my son grows fragrant reeds on a tiny balcony. My daughter collects her roses. Everything I love has come to flower, it happened before I realized. It was all beyond my power.