| HET ELFDE SONNET VAN DE SCHOONHEID | THE ELEVENTH SONNET TO BEAUTY - (from Dutch) |
| Gerbrand Adriaenszoon Bredero | tr. Cliff Crego |
|
O rijpen boezem wit die voor mijn ogen stadig Zo liefelijken zweeft, gelijk den wederschijn Van d'allerwitste sneeuw aan d'oorsprong van den Rijn - Maar uwe schimmering, o zwakke ogen schadig! Met maagdelijke melk verschijnen daar beladig Twee zilver dopkens rond, op elke staat een robijn, 't Zijn appelkens gelijk, daarop twee kerskens zijn, Wiens rode rijpigheid een lust baart ongestadig. Och, die 't eens weten mocht, wat Hemels zuigelink Daar nog aanleggen zal, hoe met den gouden rink, Zijns Moeders echtsieraad, het dertelijk zal spelen, En zitten op haar schoot, verslaan zijn kinderpraat, Dan waar' het zeggen uit, Appeles schoonst sieraad Is 't lieflijkste kind van al des werelds delen! |
O ripe bosom white that steadily before mine eyes So dearly drifts, like the clear reflection At the source of the Rhine of the purest snow - Ah but your shimmering, o weak eyes doth impair! With chaste milk appear there laden Two silver covers round, on top of both a ruby, Which like small apples with cherries crowned, Whose red ripeness an unsettling pleasure bears. Ah, who would know it, what heavenly suckling Shall there lay, who with the golden tinkle Of his Mother's true jewels, delicately shall play, And sit upon her lap, suppress his babytalk, Then enough be said, apple's most beautiful adornment Is the most lovely child of all the many parts of the world! |
Transl. copyright © Cliff Crego 2004