| NË LLUMIN EKZISTENCIAL,YJET | IN THE EXISTENTIAL MIRE, THE STARS | ||||||
| Mimoza Ahmeti | trans. Refik Kadija (from Albanian) | ||||||
|
Pësëri do vazhdojnë të imponohen në kujtesë emra mbretërish, tregtarësh, diplomatësh? Oh, kjo histori e çmendur s'mund tëngjallë te brezat, as ndjenjën më të vakët. Unë e di, në arrogancë do të përfundojë dashuria për të djeshmen, etërit, përderisa në kujtesat tona duan të fiksohen mbretërit. Ja, këtu, midis llumit, një krijesë jashtëkohore lindi, pas saj një tjetër, dhe një. Yje të rinj në qiellin njerëzor të shkretë, të përsosur si çudia, të rrallë, si ata, të rinj, tmerrsisht të rinj nga plazma e plakur dolën. Rrugëve, mbi llumin ekzistencial, ecin yje. Vetë Jezu Krishti u smbraps ngandriçimi tokësor i tyre. "Oh, më i fundit nga ata është më i pari"! Ata sy, buzë, krahë metalikë, ata muskuj forcë e nxehtësilëhues, ato këmë që llumin çajnë, e shtyjnë, shpatulla që spiralin bronx midis vdekjes, në përftim energjik pasioni e seksi, kur nga akti ngjallet shpirti i dërmuar... Oh, ato duar, mënçuria e trurit dhe e zemrës është shkruar në ato duar. Shi, shi i vazhdueshëm lodhjeje,
kafka xigomatike yjesh të pikur, muzikë sysh, çmeritje... Plandosja në shtrat, gjumi i çartur, i shkyer nga ëndrra të mahnitshme, ireale, të dritshme, më të vërteta e më reale njëmijë herë
Vagujt diellorë, liria, lakuriqësia, pastaj trishtimi, si pig vranësire që kthehet që i sjell shumë shpejt natën syve. Dëshira për t'u zhdukur, ikur a për të vrarë veten, helmi ushqyes i shqisave - vetmia, mospërshtatja, sëmurja, të vjellat nga tjetërsimi, skandali, divorci, flagranca e këtyre yjeve, oh, a do të kujtohen, harrohen, përçmohen, lëvdohen? Krenaria e tyre, përbuzja, kulti ekzibixiv i një natyre që ideale në ta u zbërthye. Delikti human që ata zotërojnë: gojë e vrarë, buzë e çarë, rinjohje, rindarje, "LAMTUMIRË", që si shpend i plagosur kërkon shkëmb të vdesë. Një ditë tjetër rilind me besimin e verbër se jeta është afër, një ditë tjetër ti e do tmerrsisht dhe ajo
Këto të gjitha janë Historia. Fenomeni Jetë - këto. |
Should the names of kings, tradesmen and diplomats Still insist on being imposed on memory? Oh, such a crazy story cannot awaken Among generations the slighest sensation. I know it, love of the past, of ancestors In arrogance is going to end, As long as kings seek to be imprinted on our memory. Look, here in the mire, An extemporaneous creature was born, Then another one, and another. New stars in the hopeless human sky, Perfect like a miracle, Extraordinary, like them, Young, terribly young, Out of the aged plasma emerged. On the road, over the existential mire, there are stars traversing Jesus Christ himself was held back By their terrestrial illumination. "Oh, the very last of them shall be first!" Those eyes, lips, metallic arms, Those muscles radiating heat and power, Those feet wading through the mire, and pushing forward, Shoulders spiraling up bronze in the midst of death, In an energetic upsurge of passion and sex, When by the act is revived the exhausted soul ... Oh, those hands, The wisdom of the brain and the heart is imprinted On those hands. Rain, incessant rainfall of exhaustion, Rainstorm, Skulls protruding from the skin Zygomatic skulls of new-born stars Ophthalmic music, entanglement ... Plunging into bed - a sleep nightmarish, disrupted By amazing, unreal, incandescent dreams, A thousand times more genuine and real than daylight itself Heliocentric rippling, liberty, nudity, Then sadness, like an overcast whirlpool returning To cast abruptly night over the eyes. The wish to disappear, escape or commit suicide, The nourishing venom of the senses - solitude. Incompatibility, sickness, vomiting from alienation The scandal, the divorce, the flagrancy of these stars Oh, will they ever be remembered, forgotten, disdained, glorified? Their pride and scorn, the exhibitive cult Of a nature which ideally was decomposed into them. The inherent human delinquency: An injured mouth, cracked lips, renewed acquaintance, renewed divorce, "FAREWELL," which like a wounded bird Seeks mortal refuge in a cliff. Another day Is reborn cherishing the blind belief that life is nearby, On another day you love her terribly and she Terribly loves you. These all make up History. And Life - these. |
Copyright © Mimoza Ahmeti; trans. copyright © Refik Kadija.