| DELIRIUM | DELIRIUM | ||||
| Mimoza Ahmeti | trans. Refik Kadija (from Albanian) | ||||
I thyer,
mjaltë rrjedh nga vrujet e mia. I thyer në pikën më të dobët, të të mbeturit vetëm, që askujt s'i sjell dëm, por mua më mbaron prej dhimbjesh që kullojnë ëmbëlsi gjaku të shtypur në vetmi. Oh, gjeniale është kjo gjendje, kurndërsa kuptoj që gjithçka kam humbur, lumturinë epafundme ndjej, të qenies sime që e kam në dorë, atë, që smund të ma dhurojë asnjë lavdi, kurorë. Lavdi! Ç'është kjo fjalë? Nga mbërriti tek unë, si ka dalë? Shpikje! (Me siguri ndonjë ambicion i dobët, i panatyrë). Kthehem nga kthehem, te natyra mbërrij: qëndroj, duata gjykoj, prapëtërhiqem. Kaq i bukur dhe njëherësh i vdekshëm, njeri. Kaq i zemërt dhe prapë i vetmuar. Kaq fuqi dhe po aq dyshim... Oh, papushum shtjella inerte rilevon në ikje. Çdo absolut relatoi papritur. Vetëm bukuria, ajo, ka të drejtë të pretendojë? Përse ikni prej meje krijesa reale? Në një përkthim të ikshëm e sotmja në të djeshme ndërroi, aq shpejt sa dot s'e e konceptova (thua ka jetë pa konceptim)? Dëshira uritet për një të nesërme që nuk është më imja. Përse ikni prej meje krijesa reale, jetoj një jetë sendesh gjithmonë të paqenë dhe vetëm vetveten e kam në duar... Oh, nuk ka lumturi si kjo, por as pikëllim si ky s'mund të ketë. |
Broken down, Gloomy, Rancorous, I stand, shedding light, Honey flows from my fissures Cracked in the weakest link, Of remaining alone, Which causes harm to nobody, But which inflicts immense Pains on me Dripping sweetness Of compressed blood In solitude. Oh, this condition is so genial, When, upon realizing I have lost everything, I experience the infinite bliss Of my existence, Which is my own, That, Which could never be granted to me By glory or crown. Glory! What does this word mean? How did it come down to me? How was it created? Contrivance! (Surely some mean ambition, an unnatural one.) Every destination takes me back to nature: I hold on, intending to judge it then again I withdraw. Man - so beautiful, and yet mortal! So hearty and still so lonely! So much power you have, and so much mistrust ... Oh, unceasingly Torpid vortexes you survey in flight. Every absolute suddenly lapsed into relativity. Should only beauty have the right to pretend? Why are you avoiding me, you real creatures? In a fugitive flight Today Was transformed into Yesterday, So fast that it was beyond my apprehension (Could life exist without apprehension?) Desire is yeaming for a Tomorrow Which is no longer mine. Why are you avoiding me, you real creatures? I live a life of nonexistent things forever, And I hold only myself under control ... Oh, there is no greater bliss than this, But nor could such a woe ever exist. |
Copyright © Mimoza Ahmeti; trans. copyright © Refik Kadija.