| AEROPRTI I ZEMRËS | THE AIRPORT OF THE HEART | ||||
| Mimoza Ahmeti | trans. Refik Kadija (from Albanian) | ||||
|
Vështro peizashin botëror është ende herët mbi gradaçelë këndon një gjel dhe në Boduej shëtit dhia, sisët e qumshtit të saj lyrbin agimet dhe mendimet. Erë luleshtrydhesh buron kujtesa ndersa xhuelleri i aeroportit ka një ndriçim të perënduar. Thonë se ndërkaq vazhdojnë përpjekjet drejt hapësirës dhe vëllai vret vëllanë për një sharje dhe pema këputet për Vitin e Ri dhe zonja që ishte për tu dashuruar po lind një foshnjë këtë natë. Banjat mbajnë aromë parfumesh dhe qirinjsh të ndezur... Nuk di çtë bëj me gjithësinë, ku toka, kjo lodër imja nuk i shkon për shtat më moshës sime. Jetoj me këtë lodër prej vitesh, e cila më ka ngrënë kockat e gjyshërve dhe është kjo njdjenjë ndoshta që ma kthen kopshtin e ëndrrës dhe më jep pikëllim të mjaftueshëm për tu ndier njeri. Ju e dini, mjafton një paragjykim të lindë jeta, pengimi në të dhëe intriga u bë, pastaj ngjarja, multëzimi i së cilës krijon historinë, dhe lindin kufinj, gjuhë, kombe që vazhdojnë luftëra dhe unë e humb mundësinë për të komunikuar kënaqësinë e emetimit të rëndomtë të bashkësisë... Mistika fillon e errëson vështrimin duke mprehur ndjenja të thekshme, lotuse dhe domethënia rrjedh prej lotësh. Si e humba botën, thua me vete, këtë lodër timen, si i humba shokët, gjuhën e shpirtit dhe flas me gërma, si e humba përdëllimin e dashurisë madhore ku të gjithë burrat janë të dashurit e mi të natyrshëm ndërsa gratë - të adhuruarat e mia të kujdesjes së përkoë. Ndërkaq, në dritaren time hyn tyta e një pushke ajo më bën të ngurtë e të papëershkueshëm ma ngushton hapësirën me grackën e thepit. I afrohem, e prek me dorë ftohtësinë e saj, e shtyj ngadalë tani e di se armët thyhen nga mirësjellja se dashuria e Zotit ndriçoi korridorin e posedimit kaq lehtësisht, sa njeriu u gjend befas i çliruar dhe fitorja ishte po aq e pakuptimtë sa dhe lufta; buzëqesh dhia në Broduej gjeli këndon në gradaçelë për mua kjo është qumshti dhe boria e paqes e jetes në bashkësi që sjell globin në duart e mia dhe burrat një e nga një në të blatuar të zemrës dhe gratë të gjitha së bashku vallëzojnë në kujdesjen
dhe shpirti u lirua nga obligimi i kundershtimit dhe njeriu e gjeti prapë lodrën e tij të dashur: Erdhi Toka, Toka erdhi si një top te fëmija që sdihej nga e kish humbur. |
It's still early Look at the world landscape Over the skyscrapers a cock is crowing And on Broadway a goat is promenading. Her milk udders nourish dawns and thoughts. Strawberry scent flows out of the memory Whereas the jewellery of the airport has A declining brilliance. They say that meanwhile attempts are being made To conquer space And a brother murders his own brother for an offence And the lady who was expecting to be loved is expecting a child tonight. Restrooms smell of perfumes And burning candles I am at a loss with the universe Where the Earth, this plaything of mine, Is no longer suitable for my age. I have been living with this plaything for years, Which has gnawed away the remains of my forefathers And it's perhaps this feeling Which brings back to me the dream garden Offering me enough grief To feel human. You know, one prejudice is enough For the renewal of life. You add another and the intrigue is ready Then the event whose multiplication Makes up history And produces borders, languages and nations Involved in incessant wars ... And I miss the chance of experiencing The common pleasure of congregation. The mystique starts to darken my view By sharpening keen, weeping feelings And the meaning flows from the tears. How did I lose the world, you ask yourself, This plaything of mine, How did I lose devotion to all-embracing love Where all the men were my natural lovers Whereas the women - my worshipped creatures of
It petrifies me and makes me impenetrable, It narrows my scope with the entrapment of its foresight. I draw near it and shift its inert chill slowly aside, Now I know that weapons are broken down by politeness, That Divine love enlightened the corridor of possession So easily that man found himself suddenly liberated And the victory seemed as meaningless as the war... The goat on Broadway is smiling, The cock is crowing over the skyscrapers - For me it is the milk and horn of peace And of coexistence Which brings back the globe into my hands And men one by one as my sweethearts And women as my tenderly devoted cares And words are released from the consciousness of letters And the soul was relieved from the obligation of opposition And man found again his dear plaything: The Earth came back, it came back As a ball To the child. No one knew where it had been lost... |
Copyright © Mimoza Ahmeti; trans. copyright © Refik Kadija.